Leestijd: 6 minuten

Elk interessant verhaal ontstaat uit de spanning tussen wat we denken te willen en wat we daadwerkelijk nodig hebben. Bijvoorbeeld: Lester Burnham, de hoofdpersoon uit de film American Beauty uit 1999,[1] is een man van middelbare leeftijd in een midlifecrisis die zijn baan haat en wiens huwelijk op de klippen loopt. Niets schenkt hem nog vreugde, want hij voelt zich ongewenst en ongeliefd. Vervolgens ontwikkelt hij een dwaze verliefdheid op de beste vriendin van zijn dochter, omdat hij verlangt naar de opwinding van zich weer gewild en jong voelen. Helaas wordt zijn verlangen hem fataal.

Verlangen is in het bovenstaande geval gebaseerd op het onjuiste idee dat iets buiten onszelf eeuwig geluk kan brengen. Dat idee wordt bevestigd door onze westerse levensstijl, die geluk belooft aan degenen die het geld ervoor hebben – ondanks het bekende adagium dat geld niet gelukkig maakt. We kunnen dus stellen dat wat we willen, cultureel bepaald is.

Voor Lester zou het waarschijnlijk een stuk beter en helender zijn geweest als hij even afstand had genomen van alles en zo de kans had gecreëerd om tot zichzelf te komen. Want dat is de enige plek waar werkelijk geluk en voldoening te vinden zijn.

Iedereen komt op deze wereld met zijn of haar eigen, unieke talenten en aanleg, en het is algemeen bekend dat het dagelijks ontwikkelen, cultiveren en integreren van je aangeboren talenten een zekere bron van vreugde is. Met andere woorden: onze natuur heeft de kracht om echte vreugde en geluk te brengen. Dus kunnen we in grote lijnen stellen dat wat we nodig hebben, van nature wordt bepaald.

In het beste geval ontdekken we onze talenten tijdens het opgroeien en hebben we ze in ons leven geïntegreerd, waardoor het per definitie betekenisvol is. Toch hebben velen van ons, in verschillende volwassen-leeftijdsgroepen, op een bepaald moment in ons leven het gevoel dat we uitsluitend de eisen en wensen van anderen aan het dienen zijn – of het nu familie, baas, kerk, club, maatschappij, of land is – ten koste van de ontwikkeling van de talenten waarmee we van nature zijn uitgerust. Dus als we het punt hebben bereikt waarop ons leven wordt beheerst door (voornamelijk de agenda's van anderen), is er dan nog iets wat we kunnen doen om erachter te komen waar wij werkelijk voor gemaakt zijn?

Het antwoord is: ja. De bron van onze aangeboren talenten en aanleg ligt in onszelf en we kunnen er altijd voor kiezen om daar naartoe te gaan. Een besluit om de nodige tijd te nemen om onze innerlijke wereld te verkennen, betekent echter dat we ons tijdelijk terugtrekken uit alle rollen die we dagelijks vervullen. Met andere woorden: we zullen fysiek een tijdje niet aanwezig zijn om onze ‘plichten’ uit te voeren.

Dat is allemaal goed en wel, zolang we het over een paar dagen of hooguit een week hebben. Maar probeer je eens de reactie van onze omgeving voor te stellen als we onze wens kenbaar maken om een paar maanden of, God verhoede, een jaar weg te gaan. De meeste mensen zullen er alles aan doen om ons ervan te weerhouden onze behoefte te vervullen, want wie gaat onze ‘plichten’ vervullen als wij er niet zijn?

Het punt is echter dat we onze intrinsieke talenten en passies nooit kunnen ontdekken als we constant in de buurt van anderen zijn. Zij vertellen ons voortdurend wie wij zijn, of wie we zouden moeten zijn, vanuit hun perspectief – net zoals wij anderen vertellen wie zij zouden moeten zijn vanuit ons perspectief. Dat is net zo onvermijdelijk als water in de oceaan. Zonder een reis te hebben gemaakt naar de diepten van ons eigen onderbewustzijn – onze eigen heldenreis – zullen we voor altijd in deze valkuil blijven hangen en vervolgens nooit echt vrij zijn.[2]

De eerste moeilijkheid die dus overwonnen moet worden, is weerstand bieden aan mogelijke afkeuring vanuit onze omgeving. Een van de voordelen daarvan is echter dat zodra die beslissing genomen is, er zonder uitzondering hulp uit onverwachte hoek komt. Vrijwel iedereen die ooit in een vreselijk moeilijke situatie heeft gezeten, geeft aan dat er altijd hulp komt van onverwachte mensen of plaatsen. Dat komt omdat het bijna een natuurwet is dat hulp komt wanneer de bodem van de afgrond bereikt is en alle hoop verloren lijkt, wat natuurlijk de plot is van veel mythen en legenden. Vanuit dat oogpunt is het bijna wenselijk om jezelf in je eigen afgrond te storten, wat in feite precies is wat je doet wanneer je de reis naar binnen maakt (vandaar heldenreis), en wat tevens het pad is dat wijzen zoals Boeddha, Jezus of Moeder Theresa uit eigen beweging hebben bewandeld.

Dan komt de volgende stap. Stel dat we besloten hebben om een tijdje volledig offline en off-the-grid te gaan. Wat gebeurt er als we helemaal alleen zijn, afgesloten van onze kleine gewoontes, gehechtheden en luxe? Nou, ten eerste biedt het gebrek aan prikkels de kans om het onophoudelijke gebabbel in ons hoofd tot rust te brengen. Want hoezeer het ons in het begin ook terroriseert, zonder nieuwe prikkels om het te voeden, het zal onvermijdelijk uitdoven. Die mentale stilte biedt ons intrinsieke wezen de kans om zich vanuit het onderbewustzijn in ons bewustzijn te manifesteren. Zo kan ons ware zelf zich openbaren en kunnen onze aangeboren talenten, passies en aanleg zich nu manifesteren als impulsen en neigingen die we kunnen onderzoeken om te beoordelen of ze echt zo aangenaam zijn als ze lijken.

Indien je niet gewend bent om tijd in je eentje door te brengen, dan raad ik je aan om deel te nemen aan een 10-daagse Vipassana-meditatiecursus. Het is een spoedcursus in de kunst van het alleen zijn en biedt een waardevolle meditatietechniek om mentale rommel te verwijderen, wat onmisbaar is in de zoektocht die je heldenreis is. Je kunt hier een Vipassana-centrum bij jou in de buurt vinden.

Als je bovendien besluit om de reis naar binnen te maken, kom je er onvermijdelijk uit tevoorschijn als een meester van twee werelden. Je kunt je nu vrij bewegen tussen het rijk van conventionele realiteit, wat verwijst naar de realiteit van het dagelijks leven waar we allemaal bekend mee zijn, en het rijk van ultieme realiteit, waar het besef heerst dat alles in het bestaan in een voortdurende staat van verandering verkeert. Dat betekent in feite dat wanneer je bijvoorbeeld naast een stervende staat, je zijn of haar verdriet in de conventionele realiteit kunt voelen en delen, terwijl je tegelijkertijd de onvermijdelijkheid en noodzaak van de dood als belangrijkste levenskracht ervaart, begrijpt en volledig accepteert.

Dus als we eenmaal onomstotelijk weten dat alles onophoudelijk in zijn tegendeel verandert – plezier in pijn, zonneschijn in regen, en weer terug – waar zijn we dan nog bang voor? Dit is relevant voor iedereen die besluit om zijn/haar persoonlijke heldenreis te maken.

Samenvattend: ik hoop dat je de kalmte vindt om het bestaan van je verlangens te accepteren, de moed om te zoeken naar wat je nodig hebt, en de wijsheid om het verschil te kennen.

Vrolijke groetjes,
Erik

Noot en Referentie

[1] Gespeeld door Kevin Spacey.

[2] Ons eigen pad volgen verwijst naar niets minder dan De Heldenreis, zoals het zo prachtig is beschreven door Joseph Campbell in zijn epos De Held met de Duizend Gezichten. Het verwijst naar de kunst van het voor onszelf leren voelen, observeren, denken, en oordelen, wat de praktische uitkomsten zijn van de zoektocht naar onze aangeboren talenten en aanleg.

Deel jouw weg!

Waardevolle lezer, de beslissing om je eigen weg te gaan volgen kan een moeilijke zijn. Neem je echter de moedige stap om ‘m toch te bewandelen, dan ga je zeer waarschijnlijk hetzelfde ervaren als velen die je zijn voorgegaan: ze zouden niet anders meer willen. Heb jij je losgemaakt van het conventionele leven om je eigen weg te vinden? Heb je een talent voor schrijven en wil je je verhaal delen via deze website? Laar dan een bericht achter of neem gerust contact met ons op via het contactformulier op de homepagina. We willen onze community graag laten groeien!

Willen Is Niet Hetzelfde Als Nodig Hebben